Colonel.

Diep adem ik in en sluit mijn ogen. De geluiden om mij heen zijn ‘puur natuur’. Het ruisen van de bomen, de vogels die druk fluiten om mij heen, de geur van gemaaid gras en in de verte een zachte bries van een van de paarden. Nog maar eens diep in ademen en ik voel mijn lijf langzaam ontspannen. In deze stilte pakt mijn brein haar kans. ‘Nu kan je mij nog beter horen’ lijkt het te zeggen.

De opdracht van Alexandra was om er gewoon ‘te zijn’. Te staan, in het nu, hier met je ogen dicht en kijk maar wat er binnenkomt. Als mens wil je alles verklaren; waarom komt nu net die ene gedachte binnen? Waarom dat verhaal? Die flashbacks had ik toch allang veilig opgeborgen, verwerkt en weer door? Maar nee, het brein vertelt nooit het verhaal dat je wilt horen. Het is altijd anders dan je probeert te sturen. En zo waaien er wat beelden uit het verleden door mijn hoofd, beelden die mij ontroeren. Niet omdat ze zo mooi zijn, maar vooral omdat ze heftig waren. Plots naast mij hoor ik de hoeven in het zand. Gek genoeg lukt het mij om mijn ogen gesloten te houden en mij over te geven aan dit moment. Ik voel een zachte snuit duwen tegen mijn rechterhand, zachtjes en rustig ademend. Mijn brein is nog steeds bezig, maar mijn lijf wordt kalmer en kalmer. Terwijl ik mijn ogen langzaam open, heft Floris, een van de paardjes uit de roedel, zijn hoofd rustig op en plaatst deze, met een diepe zucht, zachtjes op mijn rechterschouder en blijft zo staan. Alexandra, die op enige afstand staat, legt rustig uit, dat dit de ‘troostende’ hand op de schouder symboliseert. Het past bij mijn behoefte op dat moment, troost. Het is geen sport om mij te laten huilen, ik ben een emotioneel bouwpakket dat in de overgangsleeftijd zit, maar dit komt wel echt even binnen.

In samenwerking met zijn andere paardenmaatje Navida, duwt Floris vervolgens de bak om met knuffels. Terwijl ik mijn gedachten verder deel met Alexandra, is het de bedoeling om de karakters in dit verhaal door middel van deze knuffels vorm te geven. Zo krijgt ieder z’n plek, symbolisch om mij heen, of juist ver van mij vandaan. Zo kan ik iemand uit mijn leven plaatsen, of iemand juist z’n vrijheid te gunnen. Het werkt bevrijdend om de breinlittekens zo een fysieke plek te geven. Floris duwt mij zacht, maar krachtig opzij wanneer ik in mijn verhaal mijzelf verwijten maak. Het is alsof hij mij wil duidelijk maken dat ik het niet in de hand kan hebben. ‘Je hebt niet overal controle over’ geeft Alexandra aan. Zij doet dit al vele jaren, samenwerken met haar roedel en weet als geen ander hoe deze prachtdieren in staat zijn om je gevoelens te spiegelen. Terwijl ik ook een klein vertrouwensprobleempje met paarden had opgelopen in het verleden, is daar nu niets, maar dan ook niets meer van te merken. Zelden dat ik mij zo vol overgave kon ontspannen als deze middag bij Alexandra in de buitenbak met de American Quarter horses pack Triangles & Colonel en Welsh pony’s Navida & Floris.

Colonel. Het paard waar het allemaal mee begon. Nu deze middag staat hij verder van mij af, is hij slechts observant en laagste in rang binnen de groep, vertelt zij mij. Maar voor mij staat hij symbool voor een van de mooiste ervaringen van mijn leven. Ik was hier eerder, in 2017, met een yoga-weekend van mijn yogagroep uit Brielle. Het was een ‘one- time-thing’ omdat het leven toen niet veel gelegenheid bood. Maar het was een gouden weekend. Met lieve mensen en mooie ontmoetingen, gesprekken en goed eten. En Colonel. Ons verblijf lag toen tegen het weiland van het landgoed van BoksheideBuiten. Op een ochtend, ik ben vaak vroeger dan vroeg wakker, zo ook toen, struise ik in de zomerdauw van de weide. Het prachtige paard aan het hek trok mijn aandacht. Terwijl ik naar het hek toeliep, bleek ik niet de enige vroege vogel. Alexandra liep bij het paard in de buitenbak en we maakten kennis en raakten aan de praat. Over natuur, overyoga en uiteindelijk over de kracht van paarden. Ze vroeg mij om s’middags met de andere van de groep terug te komen, zodat ze kon laten zien wat ademhaling al met paarden kan doen.

Toen ik s’middags aan de andere kant van het hek in de buitenbak stond, met de andere deelnemers nieuwsgierig leunend over het hek heen, stond ik oog in oog met Colonel. Zijn hoofd op nieuwsgierige stand, alert. Alexandra vroeg mij om recht voor hem te gaan staan en mijn rechterhand boven zijn ogen, tussen zijn oren te plaatsen. Zoals geleerd bij yoga paste ik een diepe doorademen toe en Colonel bleef alert en nieuwsgierig. Op aanwijzing van Alexandra veranderde ik mijn ademhaling in het door haar aangegeven tempo en op de een of andere manier begonnen Colonel en ik synchroon te ademen, met nog steeds mijn hand op zijn voorhoofd. Alsof alles even stilstond en alleen hij en ik in de ruimte waren, begon Colonel langzaam zijn hoofd naar beneden te buigen. Heel rustig, in alle kalmte, steeds lager en lager. Zijn ogen ontspande en de alertheid werd vervangen voor serene rust. Heel kalm bracht Colonel uiteindelijk zijn neus tegen mijn buik en bleef zo staan. De tranen stroomde over mijn wangen. Het leek wel magie, een samensmelting, universeel magisch moment. Met een zachte stem verbrak Alexandra de stilte en zowel Colonel als ik werden weer onderdeel van de omgeving. Achter mij, nog steeds hangend over het hek, werden de tranen bij mijn mederelaxyogagenoten ook weggeveegd. Ik was blijkbaar niet de enige die ontroerd was geraakt.

Terug naar 2025. Social mei is een stuk ‘normaler’ en ik volgde Alexandra’s insta-account van BoksheideBuiten. Het verhaal over Colonel deelde ik wel vaker met de mensen om mij heen, en zo ook recent aan een vriendin die duidelijk geraakt was. Ik begon mij af te vragen of ik Alexandra niet eens moest laten weten hoeveel dat moment teweeg had gebracht en nog steeds mensen ontroerd als ik het vertel. Ik kende Alexandra verder niet, had haar sinds die middag in 2017 eigenlijk nooit meer gesproken. Zo stuurde ik een DM naar BoksheideBuiten en binnen een dag kreeg ik een geweldige reactie van Alexandra. Of ik enig idee had dat ook zij dit moment nooit was vergeten. Want ook al had ze toen al ervaring met paarden coaching en volgde zij de opleiding, zo een connectie had zij toen nog niet eerder gezien. Bovendien bleek zij al enige jaren mijn website jeanshome te volgen. Ik was compleet verbaasd. Nog meer toen Alexandra mij uitnodigde om weer een keer naar Eersel te komen en bij haar te verblijven. Dan kon ik Colonel weer zien, mijn schrijverstips delen en eens meedraaien in haar drukke BoksheideBuiten leven. BoksheideBuiten zijn de vakantiehuizen die zij verhuurt, daarnaast heeft ze nog haar werk als paardencoach en trainster. Het was en is nog steeds een bijzonder verhaal. Twee compleet vreemde mensen die zo’n indruk bij elkaar achterlaten, zonder dat van elkaar te weten.

Het werd een fantastisch weekend, ik heb meegewerkt in de vakantieverhuur en Alexandra heeft mij, naast de middag paarden coaching, ook nog meegenomen voor een schitterende wandeling over de heide in de Kempen. De oorverdovende stilte daar is zo geruststellend, als een warme omhelzing met de natuur. Alexandra deelt graag haar ervaringen, over het leven, over de paraderen de natuur. Ik deel op mijn beurt graag mijn ervaringen en verlangens in het schrijversbestaan, passend bij de nieuwe blogpage van Alexandra en zo zijn deze gastblogs tot stand gekomen. En nu weer terug in de randstad, weg van de prachtige omgeving van Eersel. Maar wel met een bijzondere vriendschap rijker.