Dankbaar.

Dankbaar is wel het woord wat ik ook echt moet noemen voor deze 1e ervaring met paarden coaching.

Wat een mooie ervaring heb ik gehad. We gingen naar de buitenbak, daar koos 1 van de paarden mij uit, direct werd er aan mijn voeten gesnuffeld/gelikt/ Zelfs door de andere paarden/pony’s. Ik was enorm verbaasd. Ik heb namelijk door de chemo 2 pijnlijke voeten. Al gauw werd duidelijk, dat er bij de paarden mijn linker voet favoriet was (dit is mijn meest pijnlijke voet). Ook mijn armen en handen (ook pijnlijk) werden niet overgeslagen.

Wat mij ook enorm verbaasde is dat de paarden op 1 na en dat is prima natuurlijk, allemaal vrijwillig in mijn aura kwamen. Sommigen likten (zelfs met de onderkant tong), roken heel dicht aan mijn gezicht, of knuffelden met mijn haar en oren.

Doormiddel van vragen op de grond, of van Alexandra (coach) en mijn antwoorden gaven de paarden oftewel het paard wat mij had uitgekozen respons. Hoofd in mij drukken, weglopen bij de vraag en of heerlijk beschermend achter mij staan, terwijl alle anderen rondom mij stonden. Dat Triangles achter mij stond als bescherming, tenminste zo voelde ik dat voor mij was ook wel fascinerend te noemen. Mijn ziekte is daar als 1e ontdekt en is nog heel breekbaar.Wat ben ik gezegend met deze warme gevoelens van de paarden naar mij. Een heeeeel, maar dan ook heeeeeel bijzonder gevoel.

Dierenrijkdom!

Door in te gaan op mijn antwoorden/ervaringen en de inzichten die de paarden mij spiegelde ben ik nog meer te weten te komen over mijzelf. Dat geeft mij zowel kracht als nog meer rust. Ben zelfs in de wei gaan liggen tussen de paarden en hond. Dat zegt wel wat over mijn vertrouwen naar de paarden en hun vertrouwen naar mij.

Ik kan niet goed genoeg beschrijven wat het met me doet (je moet dit echt zelf ervaren om goed te begrijpen denk ik).

Maar, nu ik thuis op een stoel zit na te mijmeren voel ik de liefde van de paarden nog om mij heen.

Lieve Alexandra, wat ‘n ervaring is dit nu al. Uiteraard weet ik nu nog niet wat een en ander tezijnertijd nog met mij doet. Wellicht schrijf ik dat in een vervolg?

Voor nu ben ik jouw, en je paarden enorm dankbaar. Ik hoop dit over een tijd nog eens te mogen ervaren.

Dankjewel. Dikke knuffel. Jacqueline.

⭐️ 18 februari 1961       ✝️ 13 augustus 2025

Rust zacht lieve schoolvriendin, voor altijd in mijn ♥️