Cartierheide, hoe spreek je het eigenlijk uit?

Vanuit BoksheideBuiten zijn er verschillende mogelijkheden om te belanden op de heide. Uiteraard te voet, als je de wandeling van 7 kilometer voor lief neemt, met het rijwiel over het fietspad, met de motor, of natuurlijk de auto. Er is een ruime parkeerplaats waar je terecht kan en nog fijner, gratis parkeren. Joan en ik kiezen ervoor om met de bolide te gaan. Vesta, mijn altijd trouwe metgezel, ligt al onder de auto te wachten, zo van ‘vergeet mij niet, ik mag toch wel mee?’ We zoeken alle spulletjes bij elkaar die we denken nodig te hebben, camera, water, zonnebrand, want het zonnetje schijnt heerlijk. Ook krijgt Vesta haar Powertuig Julius K6 om, want honden mogen aangelijnd mee in het bos en op de heide. Ze loopt in dit ‘tuig’ heel comfortabel omdat het Y stuk aan de voorzijde een goede drukverdeling geeft en haar luchtwegen vrij zijn, maar dat terzijde. We gaan op pad, op naar een wandeling op de Cartierheide! En ja, je spreekt het uit als kartjeeheide, een wandeling op stand dus.

We beginnen enthousiast aan de wandeling en vergeten met ons geklets even te kijken welke kleur paaltjes we volgen. Paars dus… En dan komt de vraag of we er een stiltewandeling van gaan maken. Joan vertelt dat ze de heide herkent van de stiltewandeling die zij tijdens haar yoga weekend in 2017 heeft gelopen. Gaan wij dat nu ook doen? We maken de keuze om niet in stilte, maar wel in volle bewustzijn te wandelen en het praten te beperken. Heerlijk tijd voor bezinning en we genieten van de geuren & kleuren die de natuur ons als een kanootje biedt.

We banen ons eerst een weg over het brede zandpad met aan de linkerkant het fietspad dat met een bocht richting Bladel gaat. Door het poortje voor wandelaars, want er staan tussen mei en oktober Bazadaise- en Blonde d’Aquitaine runderen hun buik te vullen met alles wat erin dit natuurlijk landschap te snacken valt. Dan, als je goed oplet, zie je het Dalemstroompje, een kleine waterloop, liggen. We schieten rechts het smalle paadje in en duiken af en toe om de takken van de rijke berkenbossen te omzeilen. Kijk goed om je heen, want tegenwoordig laat bosbeheer ook omgevallen bomen liggen en geeft daarmee de ruimte aan van alles dat groeit en kruipt. Het smalle bospad, met de vennetjes langszij, komt zo echt tot leven. Met een plons duikt Vesta pontificaal in één van de vele vennetjes en schud zich na haar modderbad precies vóor ons ook nog eens effe lekker uit. De modder vliegt ons om de oren. Het is maar goed dat ze zo’n hoge aalfactor heeft en ons aandoenlijk met een schuin hoofd verbaast aankijkt.

Na een poosje verbreedt het pad iets en is er een fenomenaal uitzicht over het supergrote Goorven waar tijdens het broedseizoen een meeuwenkolonie huist. Een verrekijker meenemen is wel een goede tip. Jeetje zeg, ik was helemaal vergeten dat dit ven er ligt. Met mijn Gelders paardje heb ik deze ronde al heel lang geleden gereden, maar dit was ik even vergeten en ben blij dat de herinnering weer terugkomt. We staan even stil en schieten de prachtigste plaatjes. Als we iets verder lopen, treffen we een herinneringsbankje waar we kort uitrusten en de tijd nemen om met voorbijkomende wandelaars een praatje te maken. Het pad maakt dan een verrassende ommezwaai naar het één kilometer lange en slingerende houten vlinderpad. Het gebied kan hier enorm nat zijn en zo kunnen we toch genieten van het natuurgebied. We mijmeren nog wat verder en na het houten vlonderpad volgt nog een zandpad omringt met hoge bomen en varens en leidt weer naar een fenomenaal uitkijkpunt met bankje. We gaan zitten en stilzwijgend besluiten we beide even de ogen te sluiten en de natuur regie te laten nemen. Zo zitten we, in een diepe meditatie, met Vesta aan onze voeten, in overgave aan de heide. Slechts de voetstappen van enkele passerende wandelaars halen ons na enige minuten uit onze meditatie en met een ademhaling of drie dalen we weer neer in het nu.

Als herboren struinen we over de brede paden terug. Aan het einde slaan we linksaf terug de parking op en proberen nog een cappuccino te scoren bij de zuurstokroze foodtruck. Deze omgebouwde, kleine trailer voor paarden is nu een originele ijstruck die direct je aandacht trekt. Zonder cappuccino, de roodtruck verkoopt alleen ijsjes, maar volledig zen lopen we, samen met Vesta, terug naar de auto.

Leuk om te weten; de Belgische jonkheer Paule-Emile de Cartier laat in 1873 zijn oog vallen op het kasteel aan de Provincialeweg in Duizel. Er hoort heel veel bosrijke omgeving bij het landgoed en dat komt Emile goed uit, hij is jager. En zo komt de Cartierheide aan zijn naam. Hedendaags wordt het kasteel bewoond door de familie van de in 2023 overleden Wim van der Leegte, van VDL Groep.

Alexandra van BoksheideBuiten.